Ach szycie!

Nie wiem, od czego zacząć. Czy od tego, jak się cieszę, że sobie uszyłam, czy od tego, jak bardzo podziwiam osoby, które umieją szyć i jak bardzo ja nie umiem, czy może od kilku słów na temat tego, jak przechowuję moje bieżące robótki, skoro to właśnie jest przyczyną… Zacznę od tego ostatniego. 

Odkąd dziergam dużo, to znaczy ile tylko czas pozwoli, a wiadomo, że pozwala różnie, więc to jest proporcjonalnie dużo, ale wcale niekoniecznie obiektywnie dużo, no więc odkąd mam zawsze w zanadrzu jakąś napoczętą robótkę, co najmniej jedną, testuję różne sposoby ich wygodnego przechowywania. Pudełka, torebki po prezentach, woreczki, kosmetyczki i nie pamiętam, co jeszcze – różne rzeczy do tego angażowałam. Pudełka najlepiej sprawdzają się w warunkach domowych – w podróż je zabrać nie jest zbyt wygodnie, a ja często się przemieszczam. Pudełek aktualnie nie używam. Bardzo lubiłam torebki po prezentach – nie dość, że ładne (wybierałam do tego celu najładniejsze), to jeszcze można je postawić, na przykład pod nogami lub obok siebie na siedzeniu w samochodzie czy innym środku komunikacji, motek się do nich nie czepia, lecz ma swobodę tańcowania po dostępnym dnie; ponadto torebki takie mają uszy, za które wygodnie się je przenosi. Mankamentem jest brak zamykania, ale jak dotąd bodajże raz tylko coś mi z takiej torebki wypadło (chyba szydełko). Jednak do większego bagażu trudno taką torebkę spakować bez jej uszkodzenia i właśnie – bez ryzyka, że coś wypadnie. Kosmetyczki (te, które posiadam) mają jedną wadę – zamek, o który zahacza nitka, a wiadomo, że zahaczanie nitki o zamek kończy się źle, czyli zmechaceniem w najlepszym wypadku, a zerwaniem nitki w najgorszym, zatem z kosmetyczek szybko zrezygnowałam. Niedawno, bo może ze dwa lata temu, odkryłam dobry sposób na przechowywanie robótek podróżnych i to bardzo prosty sposób, a mianowicie materiałowe woreczki lub torebki. Miałam kilka sztuk w niewielkim rozmiarze, takich najzwyklejszych prostokątnych, ściąganych sznurkiem. Z uwagi na wymiary, nadają się te woreczki tylko do małych robótek – więcej niż jeden stugramowy motek wraz z robótką tam nie wlezie (a i tak trzeba upchnąć). Nie mówiąc już o dodatkowych akcesoriach. Ostatnio tworzę głównie szale i w ogóle nic wielkiego, więc te torebeczki były wystarczające, ale do czasu. Do czasu, kiedy Agnieszka zaczęła u siebie pokazywać coś, co mnie oszołomiło, olśniło, zachwyciło, zauroczyło i… można tu dopisać wszelkie słowa kojarzące się z cudownością i najmilszymi uczuciami. Torby projektowe! Te moje woreczki mogłyby się do tej kategorii zapisać, ale się nie umywają, oj nie. Nie przyglądałam się, jak te torby są uszyte, bo to w przypadku wyrobów Agnieszki nie jest konieczne – jakość i wygoda użytkowania jest gwarantowana. Wpatrywałam się natomiast w cudowne wzory tkanin, z których Agnieszka szyje. Nie ma co ukrywać, marzyła mi się taka torba, ale nie mogłam się zdecydować na zakup. Kiedyś usłyszałam, że jestem minimalistką i to nie miał być komplement (choć dzisiaj to nawet modne). No wiecie, jak to jest, jakie sobie człowiek od razu zadaje pytania: czy na pewno taka torba jest mi absolutnie potrzebna, czy nie wystarczy to, co mam. Wiadomo, że wystarczy. I nie kupiłam. Pora na nowy akapit.

W tym miejscu splatają się dwa wątki. Drugi wątek dotyczy mojej nowej, wymarzonej maszyny do szycia, którą bardzo niedawno dostałam w prezencie. Prawdę powiedziawszy, trochę niechcący sprowokowałam ten prezent, bo temat maszyny kręcił się u nas w domu od dawna. Moja Mama ma. Moja Siostra ma. U Babć i Cioć są. Wychowałam się przy maszynie do szycia, żyjąc w przeświadczeniu, że tak jak w domu zazwyczaj jest pralka i lodówka, tak jest i maszyna do szycia. Inna sprawa, że odkąd mam swoje gospodarstwo domowe coraz bardziej brakowało mi maszyny. Czasem trzeba coś skrócić, przerobić, czy choćby doszyć troczek do kuchennej ściereczki albo taśmę do zasłon. Niektóre z tych prac można wykonać ręcznie, ale inne z maszyną do szycia wychodzą znacznie lepiej (i szybciej oraz bez kłucia się w palce, co jest moją zmorą). Postanowiłam sobie w końcu maszynę kupić, ale w tym ubiegł mnie mój Mąż. Tak to od niedługiego czasu próbuję coś sobie poszyć, ale są to drobiazgi i pewnie jeszcze wiele igieł połamię i nici pozrywam, nim nabiorę wprawy. Nie zależy mi jednak na nie wiadomo jakich sukcesach i nie wyznaczam sobie żadnych celów. Tak, jak napisałam na wstępie, podziwiam ogromnie osoby, które potrafią szyć, bo czym innym jest umiejętność obsługi maszyny (tego nauczyła mnie Mama jeszcze w bardzo wczesnej mojej młodości), a czym innym umiejętność szycia – z tym sobie radzę słabo. Pomijam zupełnie, że nie umiem nożyczkami prosto uciąć kawałka materiału ani szwu prosto przeprowadzić (to mój odwieczny problem). A przecież do szycia potrzeba jeszcze sporo wiedzy i wyobraźni: jak ma wyglądać rzecz docelowa, jakich technik i ściegów użyć, żeby uszyć dobrze, w jakiej kolejności zszywać poszczególne elementy i tak dalej. Jest wiele zagadnień do opanowania, zanim będzie można powiedzieć: umiem. Ja nie umiem. Co nie zmienia sytuacji, że proste rzeczy mi wychodzą, może nie pięknie, zdecydowanie krzywo, ale wychodzą. A ja docieram wreszcie do sedna: uszyłam sobie torebeczkę projektową.

Jest to w zasadzie prostokątny worek z tunelem na troczek, ale i tak bardzo się z niego cieszę. Dorobiłam sobie nawet przegródki: w jednej mieszka motek włóczki, w drugiej robótka, do trzeciej mogę spakować ołówek (po schematach nigdy nie piszę niczym, czego nie można wymazać), obcinacz do nitek, czy inne potrzebne akcesoria. Wzór się nie zmieści, ponieważ torebka jest za mała, ma 19 x 28 cm, a ja nie lubię giąć kartek z wzorami i nie składam ich na pół ani na więcej razy. I o ile przyznaję się do inspiracji torbami Intensywnie Kreatywnej – w zakresie torby jako takiej – to mam o tyle czyste sumienie, że od chwili wpadnięcia na pomysł, by sobie torbę uszyć, ani raz nie spojrzałam na to, jak są uszyte torby Agnieszki, a jak wspomniałam wcześniej, dotąd ich pod względem konstrukcji nie studiowałam. Wiem, że Agnieszka w swoich torbach wszywa elementy ozdobne i kieszonki, bo o tym pisała, ale ja się na to nie porwałam. Nie robiłam też podszewki. Wystarczy mi zupełnie, że udało mi się wszyć przegródkę. To mało, ale dla mnie – dużo radości. Niebieskiej oczywiście. Sznurek na troczek skręciłam sobie z końcówki włóczki, która mi zalegała w szufladzie (małymi literkami napiszę, że jest trochę za krótki i chyba zrobię nowy).

Aż miło teraz popatrzeć na robótkę, jak sobie leży w takiej własnoręcznie uszytej torebeczce. Jedna mi na pewno nie wystarczy, ale zanim siądę do kolejnej, spróbuję nauczyć się szyć torby z dnem, bo wydaje mi się, że z takiej z dnem będę bardziej zadowolona i może taka będzie chciała stać pionowo, bo ta tutaj nie chce, przewraca się. Pokombinuję też w zakresie osobnej kieszeni na schemat w formacie A4 zapakowany w teczkę (to jest jakaś obsesja, żeby nie pogiąć schematu). Do tej obecnej torebki doszyłam sobie mały woreczek, do którego wsypałam suszoną lawendę. Woreczek włożyłam na dno torby jako stały element jej wyposażenia (wyciągnęłam go tylko do zdjęcia) i liczę na to, że problem ewentualnych pożeraczy wełny mam z głowy. Tych woreczków z resztą poszyłam więcej, ponieważ u nas w domu jest sporo wełny i to nie tylko w motkach, ale przede wszystkim w odzieży. Jesteśmy wielbicielami wełny (Mąż mój na pierwszym miejscu), wełniane swetry leżą czasami nieużywane dłuższy czas, a już samo nie przewracanie ich od czasu do czasu jest zaproszeniem dla moli, nie mówiąc już o zachęcającym mole mroku w czeluściach szaf. Uszyte woreczki z lawendą powkładałam do tychże szaf, niech odstraszają kogo trzeba, a nam przy okazji pięknie pachną. Tak samo pięknie pachnie mi teraz podczas dziergania – taki wonny jest ten lawendowy susz, że czuję go z dna mojej torby.

I to tyle. Chciałam się po prostu podzielić z Wami moją radością. W związku z tym dodam jeszcze załącznik w postaci piosenki, która mi się dzisiaj przypomniała, a której kiedyś słuchałam w kółko i która miała na mnie zawsze niesamowicie pozytywny wpływ. Niech i Wam podnosi nastrój!